Skok w dal - jak wykonywać go prawidłowo?

Skok w dal - dyscyplina dla wytrzymałych

Lekkoatletyka nierzadko nazywana jest królową sportów. Jej uprawianie pozwala poprawić kondycję oraz wyrzeźbić ciało. Do dyscyplin lekkoatletyki należą, takie dyscypliny, jak biegi, chód, rzuty kulą, czy skoki w dal. Każda z tych dyscyplin wymaga nieco innych predyspozycji od sportowca. Biegi to propozycja dla osób szybkich i zwinnych o dobrej kondycji, natomiast w skokach w dal ważna jest skoczność oraz umiejętność dobrego wybijania się. Sporty te dzielą co prawda predyspozycje, jednak łączy je intensywność treningów oraz spora dawka motywacji.

Skok w dal a główne zasady

8,95 metra to jak dotąd niepobity przez żadnego zawodnika rekord świata w skoku w dal. Należy przyznać, że liczba ta, jest imponująca, biorąc pod uwagę trudności, jakich pokonania wymaga ta dyscyplina sportu. Rekord ten należy do Mike Powella, który dokonał tego rekordu w 1991 roku. Skok w dal to przede wszystkim dyscyplina lekkoatletyczna, która wymaga wielu poświęceń i umiejętności, mających nierzadko wrodzony charakter. Cały proceder wykonania skoku rozpoczyna się od rozbiegu, wykonania odbicia z jednej nogi oraz końcowego wylądowania w piaskownicy. Na krawędzi, z której odbija się skoczek, znajduje się tak zwana plastelina. To bardzo ważny element, który ma znaczenie dla całego skoku. Dzięki tej listwie można stwierdzić, czy skok został wykonany prawidłowo, czy też został spalony. To odcisk na plastelinie dokładnie ukazuje miejsce odbicia, dzięki czemu sędziowie nie mają żadnych problemów z ocenianiem wyczynu. W przypadku, kiedy skoczek pozostawi nawet niewielki odcisk buta na owej plastelinie, skok uważany jest za nieważny. Pomiary skoku dokonywane są od linii znajdującej się pomiędzy belką a plasteliną, a ostatnim śladem na piasku. Wyniki każdego skoku mierzone są pod kątem prostym. O kolejności miejsc decyduje długość skoku.

Skok w dal - jak wykonać go prawidłowo?

Technika skoku w dal opiera się na: rozbiegu, odbiciu, locie oraz na lądowaniu.

Belka laminowana wzmocniona do skoku w dal ->> sprawdź

Rozbieg

Technika skoku w dal rozpoczyna się od rozbiegu. To pierwsza czynność, jaką wykonuje zawodnik przed oddaniem skoku. Prędkość, jaką ma uczestnik powinna wzrastać wraz z upływem czasu. Długości rozbiegu może zostać dobrana w sposób indywidualny, uzależniony od potrzeb sportowca. Warto jednak pamiętać, aby prędkość ta była dostosowana tak, aby skoczek przed momentem odbicia się od belki, mógł uzyskać maksymalną prędkość, co umożliwi mu jak najdłuższy skok. Oczywiście pozycja rozbiegu różni się od tradycyjnego biegu na bieżni, gdyż zarówno kolana, jak i biodra zawodnika uniesione są zazwyczaj nieco wyżej, niż w trakcie tradycyjnego biegu. Przedostatni krok jest znacznie wydłużony ord poprzednich, natomiast ostatni znacznie skrócony. Szczególną uwagę warto zwrócić również na to, w jaki sposób skoczek umieszcza nogę na belkę. Za każdym razem cała stopa powinna się na niej znajdować, aby skok nie został uznany za nieważny. Tułów sportowca jest lekko odchylony do tyłu.




Profesjonalny sprzęt do skoków w dal ->> zobacz

Odbicie

Odbicie to drugi kluczowy moment skoku skoczka. Pozycja do odbicia rozpoczyna się od dość długiego i energicznego wyprostu nogi, która odbija się w stawach: biodrowym, kolanowym, oraz stawie skokowym. Wymachowa noga ugięta jest nieco w kolanie, natomiast zawodnik wykonuje taki wymach ku górze, który zgodny jest z nogą wymachową. Tułów zawodnika ma być nieco pochylony.

Lot

To trzecia faza skoku w dal, jaką musi pokonać każdy zawodnik. To moment krótki, który trwa zaledwie kilka sekund. Warto pamiętać, że to dwie pierwsze fazy warunkują długość lotu. Trzecia faza jest jedynie wynikiem wykonanych wcześniej czynności. To rozbieg i odbicie wpływają na jakość i długość skoku, jego siłę oraz kąt. Wszelkie czynności, jakie wykonuje zawodnik w momencie trwania lotu, nazywane są ruchami kompensacyjnymi. Wyrażenie to powinien przyswoić każdy przyszły lekkoatleta. Technika skoku w dal może zostać podzielona na trzy osobne sposoby.

Technika skoku w dal

• Technika naturalna, kuczna,
• technika biegowa,
• technika piersiowa.

Lądowanie

Tak naprawdę w lądowaniu najistotniejszy jest moment jego rozpoczęcia, czyli od pierwszego kontaktu obuwia z danym podłożem. Każdy zawodnik w tym momencie powinien mocno ugiąć kolana. Co ciekawe, w przypadku lądowania również wyróżnia się trzy jego podstawowe sposoby, do których należy pełny przysiad i powstanie do przodu, lądowanie za zakrętem w przód w bok oraz wślizg w piasek i późniejszy ślad na piasku.

Skok w dal a jego zalety

Skok w dal to dyscyplina, której uprawianie niesie za sobą wiele korzyści, do których zaliczyć można:

• Wyrabianie świetnej kondycji,
• ćwiczenie systematyczności,
• poprawę pewności siebie,
• naukę przegrywania i wygrywania,
• naukę pokory, cierpliwości i determinacji,
• naukę wiary w swoje możliwości.

Skok w dal i metodyka jego nauki

W jaki sposób dobrze nauczyć drugą osobę skoku w dal lub w jaki sposób nauczyć się tej umiejętności samodzielnie? Na początku ważne jest zobaczenie takiego skoku oraz objaśnienie drugiej osobie lub też samodzielne przyswojenie zasad skoku przedstawionych powyżej. Po zapoznaniu się z wszelkimi ważnymi kwestiami zawodnik będzie wiedział, w jaki sposób zrobić tę czynność odpowiednio. Kolejną kwestią jest nauka prawidłowego odbicia. Należy pamiętać o tym, że podczas odbicia stopa powinna znajdować się na belce w całości i nie powinna dotykać plasteliny, gdyż skok uważany będzie za nieważny. Konieczne jest także odpowiednie wylądowanie na podłożu.










Pokrywa skrzyni belki do skoku w dal - >> zobacz produkt

Pozycja do odbicia w skoku w dal

Skoczek, który zamierza oddać skok w dal, ma nieco uniesione kolana oraz pionowo ustawiony tułów. Wysokie unoszenie kolan widoczne jest zwłaszcza w środkowej fazie cyklu. Wykonywany rozbieg musi mieć określony wcześniej punkt wyjścia, który następnie korygowany jest względem danej odległości palców odbijającej się stopu od linii danego odbicia. Zazwyczaj do osiągnięcia wystarczającej prędkości konieczne jest wykonanie około 21 kroków. Maksymalna prędkość rozbiegu powinna mieć miejsce na 5 metrów przed belką. Sposób, w jaki skoczek wykonał dwa ostatnie kroki nazywany, jest rytmem odbicia. W momencie, kiedy sportowiec umieszcza stopę na belce, rozpoczyna się moment odbicia. To wręcz kluczowy moment, który tak naprawdę decyduje o ważności skoku. W przypadku odbicia należy podkreślić aż 4 elementów, które składają się na jakość odbicia, a zaliczamy do nich, takie fakty, jak konieczność ustawienia całej stopy na belce, ustawienie tułowia pionowo wraz ze skierowaną głową do góry, przesunięcie bioder do przodu oraz o tym, że w momencie odbicia nogi od belki, noga, która jest odbijająca, powinna wraz z tułowiem tworzyć linię prostą.

Skok w dal a predyspozycje sportowca

Kto powinien trenować skok w dal? Zapewne wiele osób zainteresowanych lekkoatletyką zadaje sobie to, jakże często frustrujące pytanie. Tak naprawdę nie ma konkretnych wymagać co do wzrostu, wieku oraz aparycji sportowca. Tutaj liczy się przede wszystkim szybkość i zwinność. Wzrost i długość nóg również mogą mieć wpływ na długość skoku, jednak nie jest to w żadnym stopniu reguła. W skoku w dal liczą się również chęci oraz motywacja do pobijania swoich własnych rekordów. Pasja związana z lekkoatletyką rodzi się już w latach szkolnych, dlatego ważne jest, aby nauczyciele wychowania fizycznego przykładali ogromną wagę nie tylko na takie elementy jak pozycja do odbicia, czy dana technika skoku w dal, ale również na chęci uczniów i ich zapał do ćwiczeń. Wielu nauczycieli wychowania fizycznego proponuje również uczniom skok w dal z miejsca, jednak nie budzi to takich emocji, jak skok z rozbiegiem.

Skok w dal z miejsca

Co ciekawe, skok w dal miejsca to nieco zapomniana dyscyplina. Technika ta różni się od tradycyjnej formy skoku w dal brakiem rozbiegu. Zawodnik dokonuje skoku z miejsca. Sposób wykonania polega na odbiciu się obunóż z podłoża zaznaczonego linią, której nie należy przekraczać. Skok wykonywany jest dwukrotnie, a jego długość mierzona jest w centymetrach. Długość skoku mierzona jest od linii startu, a ostatnim śladem pięty na podłożu. Liczy się oczywiście lepszy wynik, jaki uzyskał sportowiec.